„Góra, na której stoją świątynie Akropolu, jest piękna; z trzech stron gwałtownie spadające, prawie prostopadłe stoki o kolorze sinoszarym. Tylko od strony morza stok jest łagodniejszy, ale zawsze pielgrzymka na święte wzgórze miała charakter dość uciążliwego wspinania się. Skała Akropolu ma 50 metrów. Płaski szczyt góry ma kształt zbliżony do trójkąta o podstawie 150 metrów i długości 300 metrów. Już w tych liczbach odkryć można naturalny moduł i zasadę proporcji, jakby ziemia sama podawała pierwszy takt rytmom architektury.”
„Czym jest Akropol jako całość? Odpowiedź z podręczników brzmiałaby: harmonijnym zespołem architektury. Ale nieuprzedzone spojrzenie odkrywa, że tak nie jest. Monumentalny dorycki Partenon sąsiaduje z jońskim Erechtejonem, potężne Propyleje z wykwintną, lekką, cyzelowaną jak rysunek świątynią Ateny i Nike.”
„Starożytni turyści byli mniej wrażliwi na czyste wartości estetyczne architektury - linie kolumn, równowagę brył - natomiast pasjonowały ich owe kurioza (jaki model konia trojańskiego), pomniki, ex vota, trofea, stele, relikwie, drzewa i kamienie o mitycznym pochodzeniu.”
*Zbigniew Herbert, Labirynt nad morzem
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz